Wołowa Turnia w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Wołowy Grzbiet od Wołowej Turni do Czarnostawiańskiej Przełęczy. Widok z Buli pod RysamiWołowa Turnia (słow. Volia veža, dawniej Volova veža, niem. Ochsenrückenturm, węg. Ökörhát-torony[1], 2373 m n.p.m.) – szczyt tatrzański należący do Wołowego Grzbietu (Volí chrbát) położony w głównej grani Tatr, na granicy polsko-słowackiej.
Szczyt widoczny jest pomiędzy Żabią Turnią Mięguszowiecką (Žabia veža mengusovská, 2336 m n.p.m.) – rozdziela je Żabia Przełęcz Mięguszowiecka (Východná volia štrbina, 2315 m n.p.m.) – a Hińczową Turnią (Hincova veža, 2378 m n.p.m.).
W grani pomiędzy Wołową Turnią i Hińczową Turnią nie ma wyraźnych kulminacji. Grzbiet przecinają wąskie przełączki z siodłami na zbliżonej wysokości (ok. 2355 m n.p.m.), które w kolejności od Wołowej Turni noszą nazwy[2]:
- Wielka Wołowa Szczerbina (Veľká volia štrbina) ~2355 m,
- Rogata Turniczka (Rohatá vežička) ~2368 m,
- Wielka Rogata Szczerbina (Veľká Rohatá štrbina) – w kształcie litery U z niewielkim skalnym zębem w siodle; ~2355 m,
- Rogata Grań (Rohatý hrebeň),
- Mała Rogata Szczerbina (Malá Rohatá štrbina) – ostro wcięta; ~2355 m,
- Wołowe Rogi (Volie rohy):
- Mały Wołowy Róg (Malý volí roh) ~2360 m,
- Wołowy Przechód (Volí priechod) ~2350 m,
- Wschodni Wołowy Róg (Východný volí roh) ~2370 m,
- Mała Wołowa Szczerbina (Západná volia štrbina) ~2355 m,
- Zachodni Wołowy Róg (Západný volí roh) ~2370 m,
- Wołowa Przehyba (Nižná Hincova priehyba) ~2350 m,
- Hińczowy Zwornik (Hincova kopa) ~2360 m – zwornik dla bocznej grani Wołowca Mięguszowieckiego,
- Hińczowa Przehyba (Vyšná Hincova priehyba) ~2345 m,
- Hińczowa Turniczka (Hincova vežička) ~2360 m,
- Hińczowa Szczerbina (Hincova štrbina) ~2355 m.
Bryła Wołowej Turni przypomina nieco piramidę. Jej stoki od strony południowej są znacznie dostępniejsze niż ściana północna (wysokości ok. 400 m) ograniczona dwoma kominami schodzącymi z Żabiej Mięguszowieckiej Przełęczy oraz z Wielkiej Wołowej Szczerbiny. Drugi z kominów nazywano Kominem Stanisławskiego. Widok ze szczytu Wołowej Turni jest o wiele mniej rozległy niż z nieodległych Rysów. Nazwa turni pochodzi od Wołowego Grzbietu[3].
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin stwierdzono występowanie rogownicy jednokwiatowej[4].
Historia zdobycia | edytuj kod
- Pierwsze wejście: przy okazji przejścia Wołowego Grzbietu: Katherine Bröske, Simon Häberlein, 11 września 1905 r.,
- Pierwsze wejście zimowe: Alfréd Grósz, 5 kwietnia 1913 r.
Drogę prowadzącą na szczyt kominem Stanisławskiego nazwano drogą Stanisławskiego (od nazwiska Wiesława Stanisławskiego, który przeszedł tę trasę wraz ze Zbigniewem Gieysztorem 3 września 1929 r.)[3].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2009-09-28].
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VI. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
Bibliografia | edytuj kod
- Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit” S.c., 2004. ISBN 83-915-737-9-6.
