Politechnika Wrocławska

Na mapach: 51°06′26,7″N 17°03′43,7″E/51,107417 17,062139

Politechnika Wrocławska w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Budynek główny (1905–1911, 1935) – wejście do budynku A1 od ul. Wybrzeże Stanisława Wyspiańskiego Wejście do kampusu od pl. Grunwaldzkiego, budynki D1 i D2 (1950–1960) za nimi C5 i C7, pomiędzy nimi D21

Politechnika Wrocławska – państwowa szkoła wyższa we Wrocławiu, uważana za jedną z najlepszych[4][5] uczelni technicznych w Polsce.

Według webometrycznego rankingu uniwersytetów świata ze stycznia 2016, pokazującego zaangażowanie instytucji akademickich w Internecie, uczelnia zajmuje 6. miejsce w Polsce wśród uczelni technicznych, a na świecie 577. wśród wszystkich typów uczelni[6].

Spis treści

Historia | edytuj kod

Początków uczelni można szukać w 1910, kiedy to powstała Królewska Wyższa Szkoła Techniczna we Wrocławiu (Königliche Technische Hochschule Breslau); w 1918 zmieniono nazwę na Wyższa Szkoła Techniczna (Technische Hochschule). W uroczystościach otwarcia uczestniczył cesarz Wilhelm II. Studia rozpoczęło wtedy 57 studentów, a z biegiem lat liczba ta rosła. W 1913 wynosiła już 238 osób, a największa – 926 osób – była w 1927.

Lata 30. XX wieku przyniosły kryzys, który dotknął także uczelnie. Wprowadzono kuratora, także wspólny budżet i administrację z uniwersytetem. Spadała liczba studiujących: w 1937 były to 482 osoby. Do roku 1943 uczelnia funkcjonowała bez większych zakłóceń. W czwartym roku wojny front wschodni zaczął się jednak przybliżać do granic Rzeszy. W połowie stycznia 1945, po ogłoszeniu miasta twierdzą (Festung Breslau), podjęto decyzję o ewakuacji Technische Hochschule w głąb Rzeszy. Tym samym szkoła zakończyła swoje funkcjonowanie.

W budynkach Technische Hochschule, z wykorzystaniem jej sprzętu i bibliotek, utworzono w 1945 polską Politechnikę Wrocławską. Znaczną rolę w zagospodarowaniu budynków i organizacji szkoły odegrali pracownicy naukowi uczelni lwowskich. Uczeni i absolwenci Politechniki Lwowskiej praktycznie zbudowali ją od postaw. Szczególną role w tym procesie odegrali rektor Politechniki Lwowskiej – profesor Edward Sucharda, a także profesor Kazimierz Idaszewski. Duży wkład wniósł również inż. Dionizy Smoleński, przed wojną asystent w Politechnice Warszawskiej.

Pierwszy polski wykład w Politechnice Wrocławskiej, wygłoszony przez profesora Kazimierza Idaszewskiego, odbył się 15 listopada 1945. Dzień ten obchodzony jest jako święto uczelni, a także święto nauki wrocławskiej. Przez pewien okres politechnika była administracyjnie połączona z Uniwersytetem Wrocławskim[7].

W 1945 istniało pięć wydziałów: Chemii Technicznej, Mechaniczno-Elektrotechniczny, Budownictwa, Hutniczo-Górniczy oraz Matematyczno-Przyrodniczy (wspólny z uniwersytetem). Studia podjęło wówczas 595 osób[7].

14/15 grudnia 1981, w czasie stanu wojennego oddziały ZOMO siłą stłumiło strajk na uczelni. Podczas akcji milicji pracownik politechniki, Tadeusz Kosecki, dostał ataku serca, w wyniku którego zmarł[8].

W ciągu całego 2010 w ramach obchodów stulecia uczelni technicznych we Wrocławiu odbyły się różnego rodzaju imprezy kulturalne i naukowe. Zwieńczeniem uroczystości był I Światowy Zjazd Absolwentów, który odbył się listopadzie tegoż roku.

Władze uczelni (2015–2020) | edytuj kod

  • Rektor – prof. dr hab. inż. Cezary Madryas
  • Prorektor ds. Współpracy z Gospodarką i Informatyzacji – prof. dr hab. inż. Andrzej Kucharski
  • Prorektor ds. Badań Naukowych i Umiędzynarodowienia – prof. dr hab. inż. Andrzej Trochimczuk
  • Prorektor ds. Organizacji i Rozwoju – prof. dr hab. inż. Jerzy Jasieńko
  • Prorektor ds. Nauczania – prof. dr hab. inż. Andrzej Dziedzic
  • Prorektor ds. Studenckich – dr inż. Jacek Lamperski

Wydziały | edytuj kod

Budynek E1 – Wydział Architektury, budynek z 1901–1903, na pierwszym planie Park Tołpy

Obecnie uczelnia daje możliwość podjęcia nauki na kierunkach technicznych i ścisłych I i II stopnia prowadzonych w ramach szesnastu wydziałów:

Wydział Architektury | edytuj kod

Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego | edytuj kod

Wydział Chemiczny | edytuj kod

Budynek A2 (Kampus Główny) – Wydział Chemiczny Budynek A3 „Stara Chemia” (Kampus Główny) z prawej „Stara Kotłownia” (A4) – Wydział Mechaniczno-Energetyczny

Wydział Elektroniki | edytuj kod

Wydział Elektryczny | edytuj kod

Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii | edytuj kod

Wydział Inżynierii Środowiska | edytuj kod

Wydział Informatyki i Zarządzania | edytuj kod

Budynek B1 – Kampus Główny (d. Wydział i Instytut Hutniczy Hüttenmännisches Institut, 1910–1946) – Wydział Informatyki i Zarządzania PWr

Wydział Mechaniczno-Energetyczny | edytuj kod

Wydział Mechaniczny | edytuj kod

Wydział Podstawowych Problemów Techniki | edytuj kod

Wydział Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki | edytuj kod

Wydział Matematyki | edytuj kod

Wydział Techniczno-Informatyczny w Jeleniej Górze | edytuj kod

  • Informatyka przemysłowa

Wydział Techniczno-Przyrodniczy w Legnicy | edytuj kod

  • Inżynieria odnawialnych źródeł energii

Wydział Techniczno-Inżynieryjny w Wałbrzychu | edytuj kod

  • Mechatronika pojazdów

Kadra naukowa[10] | edytuj kod

  • z tytułem naukowym profesora: 215
  • ze stopniem naukowym doktora habilitowanego: 292
  • ze stopniem naukowym doktora: 1272

Poczet rektorów | edytuj kod

  1. Stanisław Kulczyński (1945–1951)
  2. Dionizy Smoleński (1951–1960)
  3. Zygmunt Szparkowski (1960–1969)
  4. Tadeusz Porębski (1969–1980)
  5. Bogusław Kędzia (1 XII 1980 – 31 VIII 1981)
  6. Tadeusz Zipser (1 IX – 29 XII 1981)
  7. Jerzy Schroeder (6 I – 31 VII 1982)
  8. Wacław Kasprzak (1982–1984)
  9. Jan Kmita (1984–1990)
  10. Andrzej Wiszniewski (1990–1996)
  11. Andrzej Mulak (1996–2002)
  12. Tadeusz Luty (2002–2008)
  13. Tadeusz Więckowski (2008–2016)
  14. Cezary Madryas (2016–)

Wcześniej (Königliche Technische Hochschule Breslau oraz Technische Hochschule):

  1. Rudolf Schenck (1910–1914)
  2. Gerhard Hessenberg (1914–1916)
  3. Carl Heinel (1916–1918)
  4. Friedrich Wilhelm Semmler (1918–1920)
  5. Ludwig Mann (1920–1924)
  6. Werner Schmeidler (1924–1926)
  7. Wilhelm Tafel (1926–1928)
  8. Karl Gottwein (1928–1930)
  9. Erich Waetzmann (1930–1932)
  10. Bernhard Neumann (1932–1933)
  11. Wilhelm Rein (1933–1937)
  12. Erwin Ferber (1937–1944)
  13. Heinrich Blecken (1944–1945)

Domy studenckie | edytuj kod

Domy studenckie Politechniki Wrocławskiej znajdują się w kilku miejscach Wrocławia. Największym skupiskiem jest osiedle akademickie Wittigowo, gdzie znajduje się 5 największych akademików (od T-15 do T-19).

  • T-2 Telemik ul. Grunwaldzka 59
  • T-3 Straszny Dwór pl. Grunwaldzki 61
  • T-4 Czworak ul. Ł. Górnickiego 22
  • T-6 Alcatraz ul. M. Reja 54/56
  • T-9 Atol ul. Powstańców Śląskich 137
  • T-14 Azyl wybrzeże L. Pasteura 8
  • T-15 Hades ul. E. Wittiga 6
  • T-16 Tower ul. E. Wittiga 4
  • T-17 Ikar ul. Z. Wróblewskiego 27
  • T-18 Hotel Asystenta ul. Z. Wróblewskiego 25
  • T-19 Piast ul. E. Wittiga 8
  • T-22 (wydzielony z T-18) ul. Z. Wróblewskiego 25.

Absolwenci | edytuj kod

Absolwentami Politechniki Wrocławskiej są między innymi:

Życie kulturalne | edytuj kod

W 1969 przy Politechnice powstał Kabaret Elita, którego członkami byli Jan Kaczmarek, Tadeusz Drozda i Jerzy Skoczylas, studenci Politechniki.

Długą tradycję (od 1964) ma Dyskusyjny Klub Filmowy „Politechnika”. Kameralny Chór Politechniki Wrocławskiej kontynuuje tradycję założonego w 1993 Chóru Kameralnego „Consonanza”[11]. Akademicki Chór Politechniki wyrósł z założonego w 1970 przy Wydziale Górniczym niewielkiego zespołu śpiewaczego. W Legnicy, przy Zamiejscowym Ośrodku Dydaktycznym, również działał Chór Kameralny Axion, pod batutą Jarosława Lewkowa.

Studenci Politechniki aktywnie chronią zabytki techniki działając w MSKN OZT HP „Nadbór”.

Instytucje akademickie | edytuj kod

Budynek C13, multimedialna siedziba Zintegrowanego Centrum Studenckiego PWr; wybudowane w latach 2005–2007

Uniwersytet Nysa | edytuj kod

W roku 2001, przy współpracy Politechniki Wrocławskiej, Uniwersytetu Technicznego w Libercu w Czechach oraz Uniwersytetu Stosowanych Nauk Zittau i Goerlitz na terenie Niemiec, założony został Uniwersytet Nysa. Korzystając ze środków instytutów partnerskich, międzyuczelniana sieć oferuje własne kursy i przedmioty. Dzięki temu studenci mają możliwość studiowania w trzech krajach i zdobycia umiejętności, doświadczenia i wiedzy z zakresu różnych kultur oraz dyscyplin.

Zespół Szkół Akademickich | edytuj kod

Politechnika Wrocławska od września 2014 prowadzi bezpłatny Zespół Szkół Akademickich, w którego skład wchodzą Gimnazjum Akademickie oraz Akademickie Liceum Ogólnokształcące[14]. Siedziba szkoły znajduje się w budynku C-13, gdzie na użytek szkoły przeznaczono II, III i IV piętro.

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Dekret z dnia 24 sierpnia 1945 r. o przekształceniu Uniwersytetu Wrocławskiego i Politechniki Wrocławskiej na polskie państwowe szkoły akademickie (Dz.U. z 1945 r. nr 34, poz. 207).
  2. ↑ Fakty i liczby | Politechnika Wrocławska, pwr.edu.pl [dostęp 2017-11-26]  (pol.).
  3. ↑ Fakty i liczby | Politechnika Wrocławska, pwr.edu.pl [dostęp 2017-11-26]  (pol.).
  4. ↑ Ranking Szkół Wyższych Wprost.
  5. ↑ 44-45 Ranking Szkół Wyższych Perspektywy.
  6. ↑ Ogólnoświatowy ranking uczelni CSIC.
  7. ↑ a b Portal PWr.
  8. ↑ Lista osób zamordowanych podczas stanu wojennego (pol.). Niezależne Zrzeszenie Studentów. [dostęp 2011-07-11].
  9. ↑ http://bip.pwr.wroc.pl/Zarzadzenia.aspx Zarządzenie 43/2015 i 44/2015.
  10. ↑ Ogólnopolski wykaz nauczycieli akademickich i pracowników naukowych (pol.). 2018-02-04. [dostęp 2018-02-04].
  11. ↑ Kameralny Chór Politechniki Wrocławskiej.
  12. ↑ Biuro karier Politechniki Wrocławskiej, biurokarier.pwr.edu.pl [dostęp 2016-02-02] .
  13. ↑ Careers Office at Wrocław University of Technology as a Learning Organization
  14. ↑ wroclaw.wyborcza.pl, wroclaw.wyborcza.pl [dostęp 2017-11-26] .

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (politechnika):
Na podstawie artykułu: "Politechnika Wrocławska" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy