Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego

Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego – proces integrowania wymiaru międzynarodowego, międzykulturowego i globalnego w cel, funkcje i sposób działania instytucji szkolnictwa wyższego[1]. W praktyce proces ten przyjmuje postać budowania strategii umiędzynarodowienia szkolnictwa wyższego na poziomie państwa, władz samorządowych i poszczególnych instytucji, aktywnej polityki pozyskiwania studentów zagranicznych, zagranicznego marketingu uczelnianego, tworzenia międzynarodowych ścieżek studiów, integrowania treści globalnych i międzykulturowych w programy nauczania, dostosowywanie infrastruktury uczelni do potrzeb działania, tworzenia i wdrażania programów wspierających mobilność studencką etc.

Spis treści

Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego a globalizacja | edytuj kod

Relacja pomiędzy tymi dwoma pojęciami nie jest jednoznaczna. Niekiedy używa się ich wymiennie albo za globalizację szkolnictwa wyższego uważa się szczególnie intensywną formę internacjonalizacji. W zakresie badań nad szkolnictwem wyższym dominuje interpretacja, że internacjonalizacja szkolnictwa wyższego jest zinstytucjonalizowaną, strategiczną odpowiedzią na procesy związane z jego postępującą globalizacją[2].

Internacjonalizacja w domu | edytuj kod

Internacjonalizacja w domu (ang. Internationalisation at home) – koncepcja obejmująca wszystkie formy umiędzynaradawiania szkolnictwa wyższego z wyjątkiem tych związanych z mobilnością[3]. Celem „internacjonalizacji w domu” jest stworzenie studentom możliwości zdobycia podobnych kompetencji na rodzimej uczelni, jakie zdobyliby podczas doświadczenia studiowania za granicą jak, m.in. komunikacji międzykulturowej, płynnej znajomości języków obcych, pracy w międzynarodowych zespołach etc. Umiejętności te są konieczne z punktu widzenia wymagań międzynarodowego rynku pracy.

Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego w Polsce | edytuj kod

W tej chwili stopień internacjonalizacji polskiego szkolnictwa wyższego ocenia się jeszcze jako mało zaawansowany. W roku akademickim 2008/2009 na polskich uczelniach studiowało 15 283 studentów zagranicznych, co stanowi 0,5% ogólnej liczby studentów. Średnia OECD w tym obszarze to około 10%[4]. Na wzór agencji działających w innych państwach europejskich, takich jak DAAD, British Council, CampusFrance działa w Polsce agencja wspierająca umiędzynarodowienie polskich uczelni – Fundacja Edukacyjna Perspektywy. Prowadzi ona wraz z Konferencją Rektorów Akademickich Szkół Polskich program internacjonalizacji polskich uczelni, zwłaszcza w zakresie ich przystosowania do pozyskiwania i przyjmowania zagranicznych studentów ("Study in Poland").

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Autorką tej rozwiniętej wersji klasycznej definicji jest Jane Knight
  2. ↑ Koncepcję tę popierają m.in. Van Vught, Altbach, Knight
  3. ↑ Według definicji Berndta Waechtera
  4. ↑ OECD: Education at a glace 2008

Bibliografia | edytuj kod

  1. Szkoły wyższe i ich finanse w 2009 r.. Główny Urząd Statystyczny, 2010-10-21. [dostęp 2011-09-05].
  2. Bianka Siwińska: Education goes global. Strategie internacjonalizacji szkolnictwa wyższego. Warszawa 2007
  3. Huisman, J. I; van der Wende, M (red.): On Cooperation and Competition. National and European Policies for the Internationalisation of higher Education. Bonn 2004
  4. 45. OECD (2007b) Marginson, S., Van der Wende, M.: Globalisation and Higher Education. Education Working Paper No. 8, [online] [dostęp 04.10.2015]
  5. Anneliese Dodds: How the globalisation interact with higher education? The continuing lack of consensus. “Comparative Education” Vol. 44, No., 4 listopada 2008, s. 505-517
Na podstawie artykułu: "Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy