Bogusław Żórawski w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaBogusław Modest Żórawski vel Bogusław Modestowicz vel Andrew Rogal pseud.: „Mistral”, „Tajfun”, „Miron” (ur. 15 czerwca 1902 w Ozorkowie, zm. 17 lipca 1973 pod Poznaniem) – oficer Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, kapitan marynarki wojennej czasu wojny, cichociemny.
Spis treści
Życiorys | edytuj kod
W 1922 roku ukończył Wydział Nawigacyjny Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie (nie zaliczył egzaminu praktycznego). Do 1939 roku był kierownikiem wydziału i członkiem rady pedagogicznej tej szkoły. W lipcu 1939 roku wyruszył w rejs do Brazylii, skąd przybył do Wielkiej Brytanii jako podporucznik Marynarki Handlowej. Został wcielony do marynarki wojennej. Przez 7 miesięcy pracował jako m.in. zastępca kierownika placówki wywiadu morskiego w Oranie.
Zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie wywiadowcze w Polskiej Szkole Wywiadu (pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej, OKDAW). Po konspiracyjnym przeszkoleniu w zakresie wywiadu został zaprzysiężony 22 kwietnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Odbył 10-miesięczną praktykę w Centrali Wywiadu Morskiego. Zrzutu dokonano w nocy z 16 na 17 września 1943 roku w ramach akcji „Neon 2” dowodzonej przez kpt. naw. Antoniego Freyera (zrzut na placówkę odbiorczą „Wieszak” położoną 14 km na południowy wschód od Mińska Mazowieckiego). W czasie lądowania Żórawski doznał złamania kości śródstopia. Po aklimatyzacji w Warszawie, w maju dostał przydział do Ekspozytury „Lombard” (wywiad ofensywny) Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego sztabu Komendy Głównej AK na stanowisko zastępcy kierownika i szefa inspektoratu sieci wywiadowczych ds. morskich.
W czasie powstania warszawskiego został aresztowany przez Niemców, uciekł z transportu do Krakowa, gdzie został ponownie ujęty w czasie łapanki i wywieziony na roboty do Niemiec. Po uwolnieniu zameldował się 29 kwietnia 1945 roku w oddziałach francuskich, a następnie 19 sierpnia zgłosił się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Pozostał na emigracji, mieszkał w Wielkiej Brytanii i prawdopodobnie w Stanach Zjednoczonych. W 1969 roku wrócił do Polski. 4 lata później zginął w wypadku samochodowym pod Poznaniem.
Był autorem wspomnień pt. Grunt to upór w książce pt. pt. Drogi cichociemnych... (wyd. I, II, III, Veritas, Londyn, 1954, 1961, 1972, Bellona, Warszawa, 1993, 2008).
Awanse | edytuj kod
- podporucznik czasu wojny marynarki wojennej – ze starszeństwem od 1 marca 1942 roku.
- porucznik – 3 maja 1943 roku
- kapitan – ze starszeństwem od 17 września 1943 roku.
Odznaczenia | edytuj kod
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.
Życie rodzinne | edytuj kod
Był synem Gustawa i Marii z domu Koczorowskiej. Ożenił się ze Stanisławą Bojko. Nie mieli dzieci.
Bibliografia | edytuj kod
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 446. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 177.
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 204. ISBN 83-902499-5-2.